CONSELLO GOBERNO, 21.12.2010

No apartado de investigación e transferencia, mostramos a nosa crítica a que a partida do Capítulo II (gastos correntes, que inclúen material de oficina, atencións protocolarias, viaxes e dietas, estudos varios, etc.) incrementouse en 50.000 euros (o 11%) no capítulo actual, nun contexto xeral de redución orzamentaria, e motivado polo desdobramento da anterior vicerrectoría de investigación e transferencia en tres vicerrectorías actualmente. Este incremento contrasta coa drástica redución en case todas as partidas de axudas aos grupos de investigación, tales como as bolsas de viaxe nun 40%, as bolsas de estadías (25%), as bolsas de posgrao (8%), as axudas a equipos de investigación (30%), as axudas a reunións científicas (64%), as axudas de transferencia (31%) ou as axudas aos departamentos (13%).

REFLEXIÓNS SOBRE OS ORZAMENTOS DE JAIME CABEZA DURANTE O CONSELLO:

I.- O proxecto de orzamentos se gaba de que os gastos da UVigo no Capítulo I seguen a ser inferiores do que teñen outras Universidades do SUG.- Non me parece para estar satisfeitos. Paréceme perigoso. Ter por debaixo da media estatal de gasto en capítulo I quere dicir que non temos persoal abondo.

II.- Non se fai referenza á corrección de desequilibrios na dotación de PDI, agás que se conteña nuns programas de promoción do profesorado moi revolucionarios nos que nós, desde logo, non acreditamos. A aposta é pola “excelencia académica”. Os centros e os ámbitos menos desenvolvidos cada vez quedan máis empobrecidos.

III.- Segue sen preverse RPT de PDI. Por que son vostedes tan renuentes ao cumprimento da Lei?

IV.- Non existe plan de funcionarización do PDI. Segundo os seus datos, a taxa de funcionarización é do 54’77 por 100 no PDI, moi baixa. E crece o número de persoas contratadas-doutoras.

V.- O capítulo de desgravacións docentes é un totum revolutum. Onde quedou a “nova métrica” da que se nos falou no programa de AU? As actividades derivadadas de programas de grao e posgrao non son “desgravacións” senón traballo docente.

VI.- Baixa outro banzo a dotación de fondos bibliográficos, a que máis sufriu no pasado exercicio. Fálase de “esforzo de contención do gasto”.

VII.- As contías de bolsas para o estudantado son ben cativas. 504150, é unha contía para falar de que a UVigo é socialmente responsable neste ámbito? E para que se fale de esforzo xeneroso?

VIII.- As contías en políticas de benestar son ridículas. Que pasa co fondo de pensións, por exemplo?

IX.- Desde logo, o Goberno ten o noso aplauso na contención do investimento en infraestruturas.

En definitiva trátase dun presuposto marcadamente continuista, moi afastado dos eixos programáticos do que nós defendimos en campaña. Reiterámonos no dito o outro día por noso representante, Enrique Barreiro. 

En xeral, a aporta pola competitividade en épocas de recortes implica un empobrecemento dos ámbitos de coñecemento menos desenvueltos. Implica pouca solidariedade e un modelo inxusto.

CLAUSTRO 13.12.2010

Estamos agora mesmo en preguntas no punto 3 para o cal Nova manifestou en voz de Jaime Cabeza e Enrique Barreiro a negativa pola falta de consenso e incluso o incumprimento legal de tempo necesario de inclusión de documentación.

Despois do informe do reitor, Nova tivo a oportunidade de réplica . De forma moi sintética Jaime Cabeza abordou os seguintes temas:

1º.- O equipo de goberno é un xérmolo que aínda non se pode anotar  moitos éxitos, que son máis ben logros colectivos -vg., Campus do Mar-. Hai unha sobeactuación do reitor ao respecto.

2º.- Pouca ética pública do reitor no tema dos cargos, que aparecen moitos máis dos que dixo. Faltou á verdade.

3º.- Restriccións en bolsas de mobilidade de PDI, erasmus e producción científica, aínda non está resolta a de 2008.

4º.- Non é certa a súa política de descentralización. Por exemplo, no tema das obras.

5º.- Hábitos predemocráticos: non incluír no orde do día o tema das  pagas extras, que se pediu por sinaturas. Non renovación, como é a súa obriga, do presidente do Tribunal de Garantías. O actual leva 8 anos "en funcións"

6º.- Mato perdeu totalmente no tema do plan de  finanzamento. Prometeu cousas que logo non foi quen de defendar diante da Xunta.

7º.- Opacidade no plan de promoción dos contratos de investigación.  Fáltalles proxecto e vontade de correxir desequilibrios entre uns ámbitos e outros en tema de PDI.

8º.- Falta de servizos: de publicacións. Apoio administrativo a graos  e posgraos. Ten todo por facer.

Tamén indicou ao reitor que os presupostos foron continuistas.

OS ORZAMENTOS

Reflicten un continuísmo total. O único que  fan respecto ao anterior orzamento é reflectir a baixada de soldo  de funcionarios e  baixar 4,5 millóns en Capítulo II (Gasto corrente)  dicindo que o que facían con asistencias técnicas van pasar a facelo con recursos propios (debe ser que o noso persoal se formou de súpeto e xa pode asumir o que antes non podía.

No referente a Capítulo I, todo son vaguedades, aínda que iso si, para un compromiso concreto que tiñan, que era pagarnos as  pagas extras, esquéceselles. O que tamén deixan claro é que  política de contratación de profesorado para reequilibrar persoal entre áreas igual a cero. Debe ser que non hai desequilibrios.
Iso si, a aposta decidida é o plan especial de promoción para seguir  metendo xente no ámbito ciéntifico únicamente. É dicir, que todo sigue igual (salvo o noso soldo PDI e PAS) Está claro que AU segue sen apostar polo persoal: presumen de que  "É salientable que ou impacto do Capítulo I non total do orzamento  de gastos dá Universidade de Vigo segue a ser inferior ao que ten  nas outras universidades do SUG." e baixan 4,5 millóns de euros este capítulo  I. Paradoxalmente, logo afirman: "A aposta polo valor do noso capital  humano, en persoal docente e investigador e en persoal de administración  e servizos, continúa a ser a principal nota  característica.", iso si, sen sustentalo con nada sólido.
Polo menos hai que agradecerlles que se comprometan a cumprir  a lei: "Considérase unha liña básica a financiar non  ornamento de 2011 a continuidade nos compromisos de estabilización e promoción  profesional do PDI previstos non Regulamento de Profesorado, non  Convenio colectivo para ou PDI laboral,..."

En capítulos II, III, IV, VIII, IX din que todo seguirá igual,  excepto a contención no malgasto do capítulo II xa mencionada.

A parte final do documento (apartado 5) non ten  nada que ver coas liñas mestras de elaboración do orzamento.  Parece un simple curta e pega do que escribiu cada vicerreitor  sobre os seus temas concretos. Así, que teñen que ver coas liñas  mestras do orzamento: os apartados IV, VIN, VIII, XI, final do  XIII ou
XIV?
Unha parte integral dos orzamentos, segundo a LOU son as  sociedades dependentes, polo que nos estraña moito que nin sequera  aparezan nomeadas en todo o documento.

Pedimos que  defina a súa política (neste caso orzamentaria) respecto destas sociedades: van seguir sendo un saco sen fondo que levan  cada ano centos de miles ou millóns de euros do remanente de libre disposición?. A isto debería dedicarlle polo menos tanto espazo  como ao Campus do Mar, xa que o Campus do Mar non xera gasto do  propio orzamento da Universidade (polo menos por agora, xa que  é un préstamo que hai que devolver no futuro), e con todo  estas sociedades sí (a Citexvi S.A., que  lembremos foi a súa gran aposta persoal, e de Alternativa como grupo  -a segunda aposta, a primeira foi CUSA-, vai mal e pretenden  tapalo falando só da nova aposta: o Campus do Mar. Moito nos tememos que a demanda empresarial de espazo en Citexvi sexa  practicamente nula)
Unha última cuestión, se o orzamento baixa 4,60%, por que os  centros e departamentos baixamos un 10%? (cando ademais a maior  baixada no orzamento afecta o capítulo I, do que os centros e  departamentos non reciben cantidade algunha)

Notas sobre o Consello de Goberno

O Consello de Goberno de hoxe non aportou novidades moi transcendentais en termos de política universitaria. Pero o equipo de goberno xa está a amosar improvisación, falta de criterio e unha xestión ineficaz. O informe do reitor centróuse nos parabens unánimemente compartidos do éxito do Campus do Mar e tamén informou do estado da negociación do plan de finanzamento. Neste punto expresou unha postura algo máis “prudente” que a morea de millóns que prometeu en campaña para a Universidade de Vigo.   

Como aspectos de discusión que se  merecen suliñar houbo catro puntos máis importantes. O primeiro deles consistiu na aprobación da convocatoria extraordinaria do plan especial de promoción 2010. Neste tema Armando Caballero en representación de Nova Universidade formulou varias preguntas para coñecer aspectos dubidosos de dita convocatoria: por exemplo o número  de posibles concursantes ou o por qué de que resolva a comisión de investigación e non a ACSUG, ou se se ten pensado nunha planificación plurianual para resolver o problema dos investigadores contratados. Nova Universidade sinte unha fonda preocupación de que non haxa agravios comparativos entre uns contratados e outros. Porén, o equipo de goberno amosou toda a sua falla de planificación e absoluta improvisación. O propósito de “non perder unha pinga de talento” que o candidato Mato de la Iglesia expresou en campaña corre o risco de se converter nunha realidade oposta na que se perdan non pingas, senón torrenteiras de talento. O equipo non foi quen nin siquera de precisar o número de persoas que estaban na situación extraordinaria prevista na convocatoria. NU quere expresar a súa consternación fonda polo escuro futuro que co Goberno de Alternativa Universitaria lles agarda a un colectivo de investigadores de arredor de 80 persoas –os números que expresou a vicerreitora “da cousa” son de arredor de 60. Ela saberá-.

Outro punto no que o o noso grupo foi especialmente crítico referiuse ao tema dos profesores eméritos. Coa abstención de Nova Universidade se resolveu denegarlle dita condición a un profesor por non ter sexenios. Tomou a palabra Manuel Deaño para expresar o seu desacordo coa postura denegatoria porque non existen criterios nin normativa concreta, por máis que Nova Universidade leve anos pedíndoa. Nesta situación a decisión negativa aprobada no Consello de hoxe nos parece arbitraria e lesiva dos lexítimos intereses de profesores que non contan con reglas claras. 
Outro punto a destacar foi  a falla de criterio existente no recurrente tema de orden de prelación na elección de docencia dentro dos departamentos e quedou claro a necesidade de normalizar a escolla de docencia sen que teña que prevalecer sempre a categoría e antiguidade.
Finalmente, presentouse ao Consello de Goberno unha iniciativa maioritariamente avalada por NU para que a UVigo solicite á Xunta de Galicia a saída do Plan Galego de I+D.  Tomou a palabra Silvia Rodríguez Ramilo para defender a moción, que foi aprobada por unanimidade. O noso grupo promoveu unha iniciativa que nos parece xusta e inaprazable, ante as dúbidas e a inseguridade que teñen os nosos investigadores.

jaime cabeza pereiro: UNIVERSITY OF VIGO IS DIFFERENT!

Un ten que citar as súas fontes: link de Sergio Pajares ao diario o Xornal do 27 novembro: “a concesión do Premio Otero Pedrayo a Fraga non foi unánime”. “Pola súa longa traxectoria de traballo en pro de Galicia e da cultura galega…” concedéuselle o premio apenas por maioría. Que inxustiza! Por motivos escuros, o representante da Univesidade da Coruña ausentouse, tamén o da de Santiago. O representante da Deputación de Lugo abstívose. Pero a persoa que representaba á Universidade de Vigo conformou esa maioría natural tan do gosto dos sucesivos gobernos do León de Vilalba.

O de “longa traxectoria” ten especial interese, porque o beneficiario do premio –a 30050’61 euros ascende a súa contía, da que a persoa que representou a Universidade de Vigo considera que o senador é merecente- vai cumplir 88 anos. Por certo, os mesmos que viviu o patriarca Otero Pedrayo. Polo tanto, da vizosa vida pública do celebérrimo premiado cómpre concluír que unha boa parte a empregou en pro da defensa de Galiza. As comparacións son odiosas, pero a traxectoria de Don Ramón en defensa da nosa cultura comeza, desde logo, a comezos do século XX e non remata ata a súa morte.  A mesma longa traxectoria cabe atribuírlle, polo tanto, ao titán das oposición. Ninguén dubida da súa habelencia nos xogos tradicionais galegos, nos caldos da nosa terra e na arte cinexética, con especial inclinación ás especies protexidas.

Pero, dándolle moitas voltas aos miolos, cheguei á conclusión de que o seu grande merecemento que tanto lle recoñece a representación institucional da Universidade de Vigo foi o seu traballo ministerial da década dos anos sesenta á fronte da carteira de Información e Turismo. Eis a inspiración que os nosos rexedores da Universidade asumiron como a súa pedra filosofal! A defensa de Galiza que fixo Fraga –e que ninguén lle entendeou xamáis- foi o respeto aos feitos diferenciáis. Daquela os españois, pero, por extensión, claro, os do eido que España ten ao Noroeste. Spain is different! clamou o ministro na década prodixiosa.

E hoxe os seus epígonos claman: University of Vigo is different! Diferente ás da Coruña e de Santiago, fuxidías no recoñecemento dos feitos diferenciais que tan ben representa Don Manuel. As outras Universidades galegas non entenden a ledicia que sinte hoxe desde o alén o sabio de Trasalba.

Outro exemplo marabilloso do bo facer do noso equipo de Goberno. Desde a miña modestia e o meu descoñecemento quero propor para o ano que ven a candidatura de Fidel Castro, irmán no universal de Don Manuel.

Recollemos as felicitacións dende o blog de Jaime Cabeza polo éxito da UVigo no proxecto Campus do Mar

"Hai días nos que os silencios poden ser malinterpretados. Non teño máis que engadir ao éxito da Universidade de Vigo no Campus do Mar do que xa se ten dito, por activa e por pasiva, noutros ámbitos e por outras persoas e institucións. Pero sinto a obriga de reiteralo. A Universidade de Vigo deu hoxe un banzo decisivo. Desde logo importaba moito o éxito na convocatoria, por máis que, prudentemente, se nos situara no escenario de non recibir achegas derivadas de seleccionarmos como Campus de Excelencia Internacional de ámbito rexional, CEIR.
Xa está e hoxe é día de felicitacións a toda a comunidade universitaria e a todas as institucións e persoas que participan no proxecto. A selección é ademáis un motivo de responsabilidade colectiva, para que a Universidade de Vigo poida e saiba estar á altura das circunstancias. Ningún proxecto levantou nos últimos anos en Vigo e na contorna un nivel semellante de apoio cidadán e institucional e toca non defraudar. Ten que valer, desde logo, para a nosa proxección externa, pero máis para a nosa consolidación e para o noso crecemento interno. Para que se desenvolva desde a Universidade un labor docente e investigador de primeira liña, no que os nosos grupos de investigación, grandes e pequenos se consoliden e poidan progresar armónicamente.
É marabilloso o resultado logo dun esforzo colectivo. Pero que se me permita hoxe personalizar os meus parabéns e a miña gratitude en Emilio Fernández. Discretamente foi tecendo un proxecto ambicioso no que aportou moito traballo, moita habilidade nas relacións personais e institucionais e moito rigor. Todo ao servizo dun fin que hoxe xa se vai materizalizando. En fin, expreso con gusto tamén meu aplauso a Alberto Gago e a Salustiano Mato, como líderes da nosa entidade e cabezas visíbeis de Campus do Mar".

Noraboa!!!
Un éxito para a UVigo do que dende Nova nos alegramos sinceiramente.

CONSELLO DE GOBERNO 13/10/10

NU LEMBRA AO REITOR O SEU COMPROMISO DE AUSTERIDADE EN CARGOS  E PREGUNTA POLA ASISTENCIA TÉCNICA DO EX VICEXERENTE DO CAMPUS DE OURENSE

As reubicacións de ex vicexerentes e os postos políticos son motivo de intervención en Consello de Goberno do líder de NU, Jaime Cabeza,  que requeriu ao reitor información sobre a asistencia técnica de Miguel Diéguez que ocupou no mandato de Gago este posto no campus de Ourense para que se aportasen os dados da duración, contido e contía do contrato.

Austeridade en cargos e non recortes en convocatorias de investigación, fondos de biblioteca ou aglutinación en Profesorado de varias direccións mentres xurden novos postos recolocando ex cargos do equipo de goberno precedente de AU baleiros de competencias. Dous novos comisionados, de Coordenación Interna e Novos Proxectos, indican o engorde non explicado en campaña por AU e agora Nova Universidade pide explicacións, sen que o reitor acertara a explicar os contidos do labor destes entes.

A pregunta de NU con respecto aos comisionados referiuse ás funcións e necesidade dun terceiro que se mantén: Plan Estratéxico. Dito plan xa foi elaborado por un equipo dirixido polo actual vicerreitor de Economía e Planificación, Xosé Manuel García Vázquez, e únicamente se trata de proseguer coa súa aplicación. Desde a perspectiva de NU este cargo é claramente redundante e ademáis reflicte unha compensación por servizos prestados en campaña.

No punto terceiro sobre a creación da Escola de Enxenería Industrial (EEI)  para o que non se aportou ninguna información o representante de NU, Alejandro Pereira ,  indicou que  “é tan sinxelo como introducir un link a Escola de enxeñería Industrial” e pediu información verbo dos prazos correspondentes ao período transitorio definido na memoria de creación da EEI.  A vicerreitora evidenciou que non ten ningún plan ao respecto. Outra das preguntas de Pereira neste epígrafe foi na liña da planificación da asignación e ubicación dos distintos graos ás distintas sés e se se repetería o procedemento de sorteo que se fixo no caso dos alumnos.

Xa en rogos e preguntas Cabeza recordou ao reitor a súa promesa de campaña de que se pagarían íntegramente as pagas extras ao PDI da UVigo e Armando Caballero lembrou máis promesas incumpridas referidas ao acceso automático e en tempo real á información dos proxectos de investigación. Caballero tamén incluiu neste punto a necesidade de sincronizar a incorporación de docentes en ano sabático o arranque de curso así como o reaxuste no calendario do prazo de matrícula dos masters . Neste tema Enrique Barreiro enfatizou o barullo que se ten montado ao redor do inicio dos posgraos.

Cabeza solicita información sobre a definición clara das competencias das distintas vicerreitorías a consecuencia de que o vicerreitor de Alumnado, Docencia e Calidade defendeu o curso de “Especialista en empresa familiar”. Non se entende ben que os títulos propios non lle correspondan a vicerreitoría Organización Académica, Profesorado e Titulacións.

Os recortes dos fondos das bibliotecas tamén foron motivo de intervención de NU que require unha vez máis ao reitor o cumprimento do seu programa electoral onde no eixo 2 de Alumnado e Docencia se comprometía a “incrementar o uso e os fondos da biblioteca”.

JAIME CABEZA RATIFICADO LÍDER DE NOVA (prensa)

NOTA DE PRENSA ASEMBLEA

JAIME CABEZA RATIFICADO POR ACLAMACIÓN COMO COORDENADOR DE NOVA UNIVERSIDADE

A formación Nova Universidade celebrou unha asemblea na tarde de hoxe na que Jaime Cabeza resultou ratificado como líder da mesma logo de poñer o seu cargo a disposición dos presentes.

Na mesma reunión se fixo un repaso dos resultados acadados nos distintos campus e centros das últimas eleccións a Reitor da Universidade de Vigo.

Na análise realizada por NU se valoraron positivamente os resultados dunhas eleccións nas que se perdeu por 117 votos e se mellorou  substancialmente a porcentaxe de apoios nos tres campus.

Os membros da asemblea quixeron amosar a Jaime Cabeza, “o seu agradecemento polo que fixo e confianza polo que vas a facer”, manifestando a “ilusión e unión” do grupo por “administrar o caudal de votos obtidos e iniciar un traballo acreditado de control e impulso de iniciativas” para Universidade de Vigo. Indicouse que foi un campaña limpa, coherente e correctamente realizada.

No encontro NU acordou nomear como portavoz no claustro a Mónica Valderrama e representantes de campus de Ourense e Pontevedra os que foran candidatos a vicerreitores, Margarita Pino e Enrique Barreiro, respectivamente. 

NU sinala que “estamos no bo camiño” facendo o seu labor comprometido co servizo público a través dos seus representantes nos órganos de goberno, nos campus e nos centros cunha “Cabeza visible” no conxunto da UVigo.

Momentos da reunión.

benestar, confianza, compromiso, investigación, medio ambiente, persoas e CAMBIO

+KBZA para a UVigo

Esta entrada abre a ponte entre http://www.jaimecabeza.com/, que dende a finalización de eleccións a reitor da UVigo se converteu nun blog máis íntimo do líder de Nova Universidade, e as inquedanzas de todas as persoas que de xeito máis ou menos activo e visible formamos esta agrupación. O reto deste espazo é o de ser unha canle directa e transparente con nós e a ferramenta máis sinxela que temos nestes intres de comunicar a nosa presenza dentro da comunidade universitaria facendo a oposición leal que pensamos que precisa a UVigo.

UN COMENTARIO RELATIVO A POLÍTICA UNIVERSITARIA

Chegoume algunha mensaxe –e algún que outro comentario- de se non traballaríamos desde Nova Universidade nesta primeira época do goberno de Salustiano Mato. A resposta é que si, por suposto. O que pasa é que aínda non hai un percorrido mínimo de actuación como para facer balanzo. E, por outra parte, aínda non organizamos formalmente os mecanismos de publicidade da nosa actuación.

A finais de setembro vaise celebrar unha asemblea de Nova na que vou pór meu cargo a disposición do colectivo. A miña intención é a de non deixar o liderado polo de agora, por suposto agás que a vontade maioritaria sexa outra.  Pero hai que debatir e recompoñer as responsabilidades de cada quen. Manolo Ramos pediume desenvolver un traballo máis interno –de feito non está en Consello de Goberno-, José Rúas insistiu na necesidade de formalizar e afortalar máis as canles de comunicación coa comunidade universitaria, outra xente ten que ser reubicada…Polo de agora, a efectos institucionais, escollemos para o Consello de Goberno a Margarita Pino e Alejandro Pereira por quenda de elección libre e a Enrique Barreiro, Armando Caballero, Manuel Deaño e Mercedes Vila pola quenda de directores de departamento ou de centro. Ademáis, eu fun nomeado polo reitor, seguindo un vello acordo que únicamente incumpliu Alberto Gago. No sector B, foi elexida polo noso grupo Silvia Rodríguez Ramilo. Asemade asumimos os postos correspondentes en mesa do claustro e comisión electoral. Iso si, todo no marco deste sistema maioritario que prima ao gañador das eleccións desproporcionadamente.

No Consello de Goberno do 26 de xullo intervimos en tres aspectos concretos. O primeiro deles, para criticar que se nomearan dous novos comisionados e se suprimira únicamente un. Ademáis, comisionados permanentes no tempo, non conxunturais. É o xeito de ampliar o equipo pola porta de atrás e non recoñecer que, de feito, é aínda máis numeroso que no 2006. Comprobouse que era mentira que levara AU un equipo máis pequeno que NU, todo o contrario. O que sucede é que nós xa esperábamos esta actuación, únicamente colleu por sorpresa a moitos votantes de boa fe de AU, que outra vez se decatan de que votaron. Neste ámbito, pola contra, agradecímoslle ao reitor que diminúa con carácter permanente as direccións de área, aínda que únicamente no número de seis. Retrucámoslle que aínda había moita marxe. O segundo tema foi unha crítica ao feito de que todos os nomeamentos de membros dos órganos de Administración das sociedades públicas nas que a UVigo ten membros sexan homes, en contra das políticas de xénero que vai esixir de contado a Lei de Igualdade. E, o terceiro, foi un chamamento a certos defectos na convocatoria e na documentación do Consello de Goberno, dos que agardamos que sexan superados en vindeiras convocatorias.

Nestas datas, Salustiano Mato está desenvolvendo un labor moi político do que xa veremos en que se concreta. Como membro do grupo de AU, rectificou en 180 graos as políticas de amortización da presenza física da UVigo no centro de Vigo e iso nos parece ben no que ten de rectificación. Pero xa veremos en que resulta o traballo interno. Polo de agora, hai que darlle unha marxe de confianza e desexarlle ao novo reitor os maiores éxitos. En particular, no plano de finanzamento, no que as propostas da Xunta son arrepiantes, impropias dunha Administración Pública que ten respeto ao Espazo Europeo de Educación Superior. Por certo, outra vez queda clara a nefasta política da UVigo na xestión de persoal, que fai que na actualidade esteamos catro puntos por debaixo da media estatal en gasto en capítulo 1. A ver como nos achegamos agora a media! Hai que esixirlle ao goberno que concentre os seus esforzos nos centros e grupos menos favorecidos. E que deixe dunha vez ese discurso falaz da competitividade. Na nosa Universidade, a mairoía non compite porque non pode, non poir desleixo.

Non son tempos aínda dunha oposición activa. No outono daremos sen dúbida unha rolda de prensa, xa co mantato máis en marcha. Polo de agora, deixo Vigo por un par de semanas para achegarme á Mariña, á ría da que Ramón Piñeiro se fixo fillo adoptivo xa hai anos. Como se lle bota de menos, nestes anos de enxurrada do nacionalismo español!

O IMPORTANTE É A BLINDAXE DE COMPETENZAS

                Claramente. Esta é a parte da sentenza do Tribunal Constitucional 31/2010, do 28 de xuño, máis central. A que aborda a cerna do problema estatutario. Dicía o xurista Viver i Pi-Sunyer, logo dos seus nove anos de experienza como maxistrado deste Tribunal, que o problema das competenzas dos Estatutos de Autonomía non é que sexan poucas ou moitas, senón que son de moi baixa calidade, todas elas expostas e esa hidra das “condicións básicas que garantan a igualdade de todos os españois”, que impón o art. 149.1.1º da Constitución do Reino de España.

                É por iso que os Estatutos da primeira xeración eran como as choupanas do pobre, nas que chove. Pola súa permeabilidade, sempre o Estado central podía asumir potestades, e as exercía, vaia se as exercía! A técnica da blindaxe é defensiva, non ofensiva. Non é que se queira máis goberno, é que se quere o que se teña, pouco ou moito. A estratexia do Estatuto de Catalunya é resposta a este problema, que reflicte a distancia inmensa entre un Estado federal e un Estado moi pouco descentralizado, como é o español. Na nosa realidade non cabe o recurso á “devolution”, porque para o imaxinario colectivo noso “devolver” é devolver a España as migallas que se lles concederon nos anos 79-82 ás Comunidades Autónomas.

                A capacidade de decisión das Comunidades Autónomas depende, xa que logo, da blindaxe. Que poidan exercer con plena responsabilidade as candansúas competenzas a prol dos seus pobos. Para que non as destrúa a couza da “coordenación da planificación xeral da actividade económica” do nº 13, art. 149.1 da Constitución.  Diante da nosa reforma estatutaria pendente, esa é a arela fundamental que ten alguén que vive o nacionalismo desde o seu soño dunha sociedade máis xusta e solidaria. Que pensa que os conceptos máis emocionais e os símbolos identitarios deben ser máis transixíbeis.

                Un exemplo: onte, en Ribadeo, participei na procesión marítima do Carme, na que había bandeiras monárquicas a cachón. Algunha particularmente grande de certa familia ribadense moi coñecida. Son tempos nos que no imaxinario español sobrancea o lema “sen complexos”. Esta tarde, de volta a Vigo, de novo sentín certa zuna, ao pasarmos o cemiterio de Goiriz, diante do sartego do “caído” que hai canda a estrada. Sorprendinme eu mesmo, logo de anos de reconciliación e mesmo complicidade con este home galego anónimo que morreu novo hai tantos anos. É a fartura do español que temos estes días.

                Non quixera causar fartura de sinais identitarias de Galiza. Abonda con que poidamos gobernarmos un pouco máis. Diso vai unha reforma estatutaria.

TRIBUNAL CONSTITUCIONAL, ESTATUTO DE CATALUNYA E ESTATUTO DE GALIZA. POBO CATALÁN E POBO GALEGO

                Levo non poucos días calado no blog. E quero reiniciar as entradas cunha reflexión breve dos actos das últimas semanas arredor do Estatuto de Catalunya. Con certa perplexidade –polo conflitiva que foi- pero tamén con certa envexa leín hoxe os comentarios da manifestación de onte en Barcelona. Constituiu toda unha contestación pola vía do feito ao excursus do Tribunal Constitucional de que non existe xurídicamente o pobo catalán. Seica non xurídicamente, pero existe de seu. Emerxe, desde logo, por riba dunha clase política manifestamente mellorable. E existe, sen lugar a dúbidas, cando se compara cun pobo galego comatoso, que vive a súa segunda longa noite de pedra, asolagado por debaixo dun pensamento único abafante que fai renuncia cotiá da súa historia, do que xa non somos e difícilmente voltaremos a ser nalgún día.

                Non pretendo criticar a sentencia do Tribunal Constitucional. Teño a opinión de que a relatora, a presidenta Casas Baamonde, exerceu neste pronunciamento máis como laboralista que como presidenda do TC: mediando nun conflito entre dúas visións do Reino de España: unha actual, democrática e tolerante; a outra pretérita, excluínte e esencialista. Probablemente, que asumira ela o relatorio era a mellor noticia posible para as posturas máis autonomistas. Con todo o criticable que poidan ser o fallo e máis os fundamentos intepretativos da sentencia, teño a opinión de que ela empregou todas as súas capacidades de xurista, persoa conciliadora e galega para obter bon fin a un reto no que sucumbiron outros maxistrados. Por certo, é case un símbolo que a única presenza galega neste conflito fose a identidade da relatora.

                Canto aos pronunciamentos de inconstitucionalidade concretos, son toda unha paráfrase das diferencias entre Catalunya e nós. Probablemente, o menos indicativo sexa todo o relativo ao poder xudicial, único segundo a sentencia. O que non sorprende a ninguén, como quintaesencia dun Poder afastado cada vez máis da dinámica dun Estado complexo e plurinacional, ancorado nunha unicidade ideal de dereitos que non ten en conta a diversidade desta conxunción de pobos que é o Reino de España. Porque o recoñocemento da diversidade arriquecedora é o risón no que se sostén o sentemento de pertenza posible. Non a imposición dun centro que asoballa ás periferias.

                Pero cousa distinta é a liorta do defensor do pobo. Por moitos documentos que poña na mesa o defensor do pobo español, hai que recoñecer que en Catalunya, como en Galiza o valedor do pobo, a súa existencia moi pouco tivo que ver coa defensa de dereitos fundamentais e coa defensa das persoas individuais fronte ás institucións do Estado. É lícito, xa que logo, pretender contar cunha institución de seu que encha o baleiro que deixa un defensor do pobo trasnoitado, que tiña que actualizarse para estar á altura das institucións nórdicas nas que se inspirou, pero xa hai máis de trinta anos.

                Por non alongar máis o discurso: é que alguén en Galiza xamais soñou un Consello Consultivo que emitira dictames vinculantes? Desde logo, non un BNG que sempre ostentou un desprezo activo por esta institución. Alguén pensou en que as normas estatais infralegais non nos poidesen afectar? Penso que non.

                E o tema dos dereitos lingüísticos na sentencia: o camino que queda por percorrer en Galiza para chegar aos máximos de promoción da lingua galega que contempla esta sentencia é máis longo que o do pobo xudeo para chegar á Terra Prometida. Da vergoña que supoña tanto para nós e tanta restricción para Catalunya.

                En fin, hoxe leín unas declaracións da presidenta do Parlamento de Galiza que me encheron de tristura. Afirma –e leva razón- que á nosa xente hoxendía non lle interesa o debate da reforma estatutaria. Quizáis, como dirían os románticos, do seu fondo sono acordará.

TOMA DE POSESIÓN DO REITOR

O venres non estiven na toma de posesión de Salustiano Mato por compromisos previos que adquirira. Non é que eu sexa moi amigo de protocolos, pero a miña ausencia non foi nada política. Deséxolle, por suposto, éxito na súa xestión. E téndolle a man nesta primeira etapa para camiñarmos xuntos, na medida na que teña a ben incorporar á súa executoria as inquedanzas e os obxectivos estratéxicos que nós defendimos, defendemos e defenderemos.

Xa que logo, non escoitei as súas verbas. Iso si, leín os xornais. E o que leín non me gustou: o mesmo ensoberbecemento de sempre, a mesma insensibilide para os desequilibrios que ten a Universidade, a mesma teima da competitividade sen ter en conta a situación de partida, o mesmo desprezo á por eles chamada “ineficacia” –eludindo, por suposto, a pregunta de por que moita xente non é máis eficaz-. Claro que non hai que achacarlle en exclusiva ao novo reitor esa mensaxe. Ata vai parecer que o reitor saínte foi un gran reitor!

É por iso que enxergo certo desencontro. Porque a afinidade de pensamento que manteño co novo equipo se me semella moi pequena . Hai que manter a dignidade da nosa institución e sermos, cada vez máis, como os “brancosos” do Eloxio da Dignidade de Saramago: esa onda cívica inmensa de xente da que se sospeita sistemáticamente polo seu afastamento dun  poder cativo e miserento.

Porque aínda que sexamos unha Universidade inxusta non podemos connvertirmos nunha institución envilecida.

O PAPEL DAS ORGANIZACIÓNS SINDICAIS. COMENTARIO DO TEXTO DA REFORMA

Si  que quero pór branco sobre negro un par de comentarios verbo do RD-lei  10/2010, en vigor desde antonte. Pero antes quero que se me permita un pequeno comentario en defensa das organizacións sindicais de clase, estes días obxecto da  xenreira dunha sociedade acesa contra eles por falsos líderes mediáticos. É hora de que a xente de ben defenda as estruturas sindicais do Reino de España –UGT e CCOO-, á CIG e ás demáis organizacións representativas –sen esquecer outras, a CGT,  USO, a CNT…- E máis que as estruturas concretas, que defendamos un sistema de centrais fortes e representativas que poidan ser contrapuntos destes mostros globalizados que son as compañías multinacionais. Cantas veces se pon en dúbida a lexitimidade destas centrais e se lles ataca polo feito de seren subvencionadas! Como se non foran subvencionados os partidos políticos, as entidades non lucrativas e, moito máis, as entidades financieiras e as empresas. Cantos euros recibiu desde o comezo da crise o sector financiero por cada euro que chegou aos sindicatos? E cantos recibiron as empresas e cantos os sindicatos? Nesta hipocresía cósmica, semella que os únicos subsidiados son os que defenden á clase traballadora. Grazas, xa que logo, ás centrais sindicais, representadas nos cadanséus líderes, nestas horas nas que reciben como “xusta recompensa” da súa loita o desprezo e a incomprensión.

Xa adiantei a semana pasada miñas impresións xerais do borrador que o  Goberno remitiu ás partes sociais. Xa convertido en norma de urxencia, logo de certas innovacións interesantes, o xuízo é o mesmo, nos seus trazos xerais. Quixera salientar, porén, dous aspectos que me parecen positivos, que xiran ao redor das modificacións substanciais das condicións de traballo e o descolgamento salarial: o sistema de mediación-arbitraxe que incorporan paréceme acaído para mellorar algo a flexibilidade interna das empresas.

Todo o contrario do que penso verbo dos ERES suspensivos e do modelo alemán: unha reforma sen ningún interese que non vai valer para nada. O intervencionismo administrativo na suspensión é moito máis forte ca no despido. A mensaxe é clara ás empresas: a única ferramenta de xestión laboral é o despido.

En segundo termo, mellorou algo en relación co documento da semana pasada o tema da subvención do FOGASA do 40 por 100 ao se converter nunha ferramenta transitoria que vai desaparecer cando entre en vigor o fondo de capitalización inspirado no modelo austríaco. Con todo, seguimos ancorados na idea de subvencionar os despedimentos. Como se tivesen que ser subvencionados!

A xeralización do contrato de fomento da contratación indefinida ten efectos moi nocivos para a estabilidade no emprego a medio prazo. Como os ten, sen dúbida, o fondo de capitalización. As causas económicas, técnicas, organizativas e de produción para os despedimentos flexibilízanse aínda máis ca no primeiro documento. Diluíronse algunhas das poucas melloras que había canto aos contratos temporais. En resumo, todo flexibilidade de entrada e de saída.

Hai ou non hai motivos para unha folga xeral? Vémonos, desde logo, o día dos Arcanxos.

BALANZO XERAL DA PROPOSTA DE REFORMA: MEU DEUS!

Onte á noite leín a proposta do Goberno da reforma laboral e as conclusións ás que cheguei son moi pesimistas. Desde logo, non se pode dicir que sexa, nen moito menos, unha peza normativa que caiba encadrar no concepto de boa gobernanza. Máis ben ao contrario: non resolve os problemas do noso mercado de traballo, senón que afonda neles. Non vai satisfacer ás organizacións sindicais e sospeito que tampouco á parte patronal. Non vai outorgarlle a ninguén máis seguridade xurídica, moito menos aos e ás traballadoras. E, claramente, non vai deter a espiral de destrución de emprego na que o Reino de España se afundiu desde o ano 2008.

Desde logo, as pequenas reformas na contratación temporal, máis se se teñen en conta as amplas e “xenerosas” disposicións transitorias, non van implicar que diminúa a contratación temporal. A suba da indemnización de fin de contrato a 12 días non é máis que unha volta ao que xa houbo ata 1994, precisamente cando máis creceu a temporalidade. E os retoques “decorativos” do contrato de obra e eventual non van ter maior trascendencia. Quizáis haxa que apuntar como reforma máis interesante unha pequena interpolación do tema do encadeamento de contratos temporais. En suma, moi poucos folgos para restrinxir a temporalidade.

No que se refire ao tema do despido, a reforma non vai satisfacer a unha patronal cortoplacista que non vai enxergar como a medio prazo as indemnizacións por fin de contrato van baixar moi substancialmente. Pero, para a clase traballadora, os cambios son demoledores: se os contratos se van facer en adiante como de fomento da contratación indefinida, a indemnización que vai pagar a empresa polos despidos improcedente vai baixar a 25 días por ano (33 menos os oito que vai pagar o FOGASA). Xeralízase ademáis, para estes contratos, esta subvención ao despido con cargo ao FOGASA, de xeito que se afinan as ferramentas máis afiadas para a destrución de emprego. E afóndase na dualización do mercado de traballo: os contratos vixentes manteñen o seu status fronte ou despido –menos mal!-, pero os novos contratos van constituír outro exército de precarios indefinidos e para sempre, sen que os anos de servizo incrementen notablemente a súa estabilidade no emprego. E, por suposto, non se modifica para nada esta trituradora de postos de traballo que é o despido express do art. 56.2 ET. E, dito sexa de paso, ninguén se cree que as modificacións dos despidos obxectivos e colectivos van implicar que se paguen normalmente a 20 días. Seguiranse pagando como improcedentes, claro.

No tema da modificación das condicións de traballo e na cláusula de descolgamento, as novidades son menores, pero de interese. Albíscase unha arbitraxe substitutiva dos acordos en fase de consultas que implica certa inseguridade xurídica. Comparto a necesidade de flexibilizar a aplicación do convenio en épocas de crise económica, pero non a través dun procedemento tan complexo. Desde logo, a patronal ten razóns de queixa neste tema, porque de novo se lanza a mensaxe de que modificar as condicións é complexo. Outro tanto cabe dicir da suspensión de contrato e do modelo alemán: un parto dos montes. Cando o noso modelo de relacións laborais precisa dun sinal de que hai outras medidas de xestión laboral á marxe da crise, non se fai case nada. Outra vez estamos diante dun goberno que pensa que as medidas de flexibilidad interna son maquillaxe e que o único que vale é a flexibilidade de saía, os despidos.

No tema do emprego xuvenil, está claro que o goberno non ten estratexia. Tampouco na legalización das axencias de colocación sen ánimo de lucro, tema no que os ensaios se deberían comezar únicamente co terceiro sector. Na trasposición da Directiva de empresas de traballo temporal, as reformas son pequenas e non provocan un debate de modelo, que sería moi importante para dinamizar o emprego e a empregabilidade. En todos estes temas se lanza unha mensaxe de laisez faire que implica riscos dabondo para o futuro.

Xa afondarei nestes temas. Hai que expresar outra vez a consigna de “Coidado que veñen os nosos!”. E preguntarse se este menú requeriría dunha norma de urxencia. Oxalá que alguén impugne a utilización do art. 86 da Constitución. Porque a ver se hai algún vendedor de alfombras que convence aos burócratas europeos de que esta é a reforma laboral que o Reino de España precisa. Cando menos, a ver se Ordóñez, Botín, o FMI e a OCDE calan dunha vez. E Cuevas, home de máis altura que o vendedor de Marsáns, debe estar rindo a gargalladas dende o alén.

FOLGA, CONCERTACIÓN SOCIAL E OUTRAS CUESTIÓNS

Hoxe non puiden respostar a un comentario, feito por Luisa, por algún problema do blog. Fágoo nesta entrada, para dicirlle que, por suposto, os recortes salariais do decretazo nos afectan, tanto ao persoal funcionario canto ao persoal laboral da Universidade de Vigo. Teño moitas dúbidas de se é acertada a convocatoria para o día 8 martes. O día 16 se vai aprobar a reforma laboral, seguramente por Decreto lei, e iso vai provocar unha folga xeral. Neste contexto, quizáis o máis axeitado sería agardar á reforma laboral e convocar unha única folga xeral, coa posibilidade de acadar o mesmo nivel de éxito que nas folgas xerais de 1988 e de 2002.

Noutra orde de ideas, hai que pedirlle ás partes sociais un esforzo máis para que a reforma sexa por consenso. E ao Goberno unha pinga máis de paciencia. As pontes non están rotas aínda e a presa é relativa. Hai unha frase atribuída a Berlusconi –non creo que o pensamento deste líder dea para tanto- na que se expresa que os gobernos fortes lexislan, os febles concertan socialmente. Eu prefiro neste contexto un goberno máis feble, que non impoña reformas laborais. Pero que teña a capacidade de aturar as presións das institucións neoliberais e das organizacións do pensamento único. É certo que o noso sistema normativo laboral precisa de reformas. O que resulta máis dubidoso é que as que se precisan sexan as que se están publicando nos xornais e noutros medios de comunicación.

Presa para que? Para facerlle o traballo á dereita e que, cando chegue ao poder –se é que non o conseguimos evitar- xa leve os deberes feitos, como sucedeu no bienio 1994-96. As reformas, para seren efectivas, precisan de máis reflexión, menos urxencias e menos presas. No fondo dunha crise económica non hai o acougo suficiente como para pór a maquinaria lexislativa en funcionamento.

É certo que hai medidas urxentes, de estímulo de emprego xuvenil e de estímulo de mantemento do emprego. Pero as reformas máis estruturais poden agardar aínda un par de meses máis. As de verdade efectivas –as que non serven para venderlle cousas feitas ao ECOFIN, á OCDE ou ao FMI- deben ir na liña de incrementar a flexibilidade interna, a cambio dun máis forte control nos mecanismos de contratación laboral. Entre outras, plantexar sistemas máis acaídos de modificación das condicións de traballo en situación económicas desfavorabeis, propiciar suspensións de contratos como alternativas a despedimentos e, en xeral, admitir con algo máis de marxe procedementos flexibles de inaplicación conxuntural do convenio colectivo. Pero entrar nestas reformas require, desde logo afectar á columna vertebral do noso sistema. E paciencia, repouso e pouucas presas.

As presas vannos condicir sen dúbida a unha folga xeral, á que lle desexo, desde logo, o maior dos éxitos. Eu vou estar nesta folga, sen dúbida.

QUE REFORMA LABORAL?

As institucións internacionais, FMI e OCDE á cabeza, levan tempo urxindo unha reforma laboral. Mesmo o Reino de España ten que render contas ante a reunión dos ministros de economía e finanzas. No ámbito interno, tamén moitas institucións, capitaneadas neste caso polo Banco de España, se pronuncian na mesma liña.
Nesta conxuntura, as partes sociais manteñen aberta unha mesa de diálogo social da que non cabe esperar froito. E o Goberno do Estado expresa que vai actuar impondo unha reforma laboral. A estas alturas, e por moitos desmentidos que haxa, a probabilidade de que se publique no BOE un Real Decreto-lei a mediados de xuño é moi grande. Máis ben se diría que poucas posibilidades existen de que non se produza.
Hai acordo, non cabe dúbida, en temas importantes, básicamente nun: o desemprego xuvenil. Que é un dos principais retos do noso mercado de traballo é obvio, os datos son moi elocuentes. O que sucede é que a diagnose está clara; o que non están nada claras son  as medidas paliativas e curativas. Todo o contrario, do documento do 12 abril se deduce que o Goberno non sabe que facer exactamente.
Tamén as posicións están pertas na implantación do sistema alemán da reducción da xornadas (kurtarbeit). A ver que regulación se impón, para que a súa efectividade sexa maior que a dos EREs suspensivos, básicamente nas pequenas empresas.
Do demáis, todos son desencontros: modificación nas causas do despido, xeralización do contrato para o fomento da contratación indefinida, redefinición das causas dos contratos temporais, legalización das axencias privadas de colocación, trasposición da Directiva de empresas de traballo temporal...
Nesta pequena entrada non vou afondar en ningún destes temas, queda para outro día. O que si quero engadir é que precisamente o que non necesita o noso sistema normativo é unha -outra- reforma de flexibilización do despido. Quizáis, algún cambio no réxime dos despidos colectivos, ao fin de desincentivar certo tipo de acordos en fase de consultas. Ou, en todo caso, precisaría de modificacións para porlle coto a disfuncións do sistema que producen unha forte destrución de emprego -subvencións do FOGASA ao despido e recoñecemento  da improcedencia do despido como reglas máis lesivas-.
O que si se precisa, en particular para a pequena empresa, é lanzar unha mensaxe de que o despido non ten que ser a única ferramenta de xestión de persoal para afrontar períodos de dificultades económicas. Máis ben, hai que facilitar certas medidas de flexibilidade interna, sempre ao servizo do mantemento do emprego.
Xa afondarei nestas cuestións.

UNHA EXPLICACIÓN MÁIS

Non é a miña intención deixar de liderar a oposición ao reitor entrante. Antes ben, de Alternativa Universitaria non me agrada nada: nen o seu modelo de Universidade, nen o seu suposto progresismo nen as súas políticas prácticas. Pero lle pido a todo o meu colectivo que deixa á marxe calquera sentimento de xenreira polas friccións de campaña. As houbo, claro, e síntome máis vítima que actor das mesmas. Porén, manter a tensión por iso non é bo para contruírmos o futuro.
A min me venceu Salustiano Mato, pero non me convenceu. Non acredito no seu programa. Tampouco no seu equipo. Con todo, temos que facer unha oposición construtiva. Desprezo as políticas, tan de moda nestes días, de canto peor mellor. A Universidade ten urxencias e oportunidades nestes meses: Campus do mar, finanzamento universitario e negociación coa Xunta, titulacións, definición de centros...Nestes temas temos que estar ao carón do noso reitor. Que teña el éxito vai significar que o teñamos todas e todos nós.
Ao mesmo tempo, logo de repensar os resultados máis en frío, teño que recoñecer que son un reto e unha esperanza de futuro. Quizáis eu son aínda demasiado novo, quizáis irrumpín moi de súpeto como líder dun grupo. O que si teño claro é que levei un moi bo equipo, un moi bo programa e que fixemos unha boa campaña. Non me arrepinto de nada do feito.
Xa que logo, vou articular a oposición, aínda que sen presas. Vou coordenar Nova Universidade, cando menos a curto prazo, e agás que o grupo non me renove a confianza. No medio prazo xa pensaremos na estratexia. É cedo para falar.
O que si quero engadir: fun vencido, pero non derrotado. Manteño a miña crenza nunha Universidade máis xusta, máis solidaria, máis académica, máis investigadora, máis integradora, máis socialmente responsable e máis comprometida coa súa contorna. En todo o que non ten sido nos últimos anos.

PECHE DE CICLO

Logo dos resultados de onte, dos que ninguén dubide que foron peores do que eu agardaba, non ten moito sentido manter as características que tivo o blog ata agora mesmo. Basicamente, nos vindeiros meses non vai ser a política universitaria da UVigo tema fundamental, senón outros, e moi nomeadamente as políticas sociais e as relacións laborais.
Xa que logo, supoño que a meirande parte da xente que seguiu o blog nestes meses se vai baixar do carro. Saúdos e grazas. Foi unha experiencia, algo estresante pero aleccionadora para min. Vou seguir as pautas de blog dalgúns dos meus colegas. Oxalá alguén manteña algún tipo de interese. Os comentarios tamén serán benvidos neste novo ciclo.
Aperta.

CARTA DE FIN DE CAMPAÑA

Prezad@s compañeir@s:

Chego esgotado ao final de campaña. Foron  moitos días de conversas, de escoita, de proposta, de traballo. En fin, de construírmos Universidade. Antes que nada, meu pensamento está no meu rival, Salustiano Mato. No último día, unha aperta fraternal. Somos membros dunha mesma comunidade. E queremos o mellor para a nosa institución. Mais que enxerguermos desde ópticas diversas as prioridades.

Dito isto, pido o voso voto para Nova Universidade. Non é tempo de lembrar a nosa oferta programática, ben visible e dabondo coñecida. Pero si de pór énfase nas nosas preocupacións fundamentais. Quero deixarlle ao vindeiro goberno, no 2014, unha Universidade máis comprometida coas súas persoas. Unha Universidade na que as carreiras profesionais, de PDI e de PAS, existan. Na que os cadros de persoal dean resposta aos retos que ten esta institución. E na que exista un mapa de titulacións, de grao e posgrao, complementarios os uns dos outros e que garantan a profesionalidade e a mellora continua das carreiras profesionais das nosas egresadas e egresados.

Quero unha Universidade europea e aberta ao mundo. Galega, por riba doutras consideracións. Que participe solidariamente do sistema universitario galego en comuñón cos nosos irmáns e irmás de Compostela e da Coruña. Aposto por unha Universidade pública, que crea nas súas propias posibilidades e que confíe na súa propia xente. Que non percure fóra o que xa ten dentro. Enraigañada na nosa contorna, xunto cos actores socioempresariais, públicos e privados, co mundo da cultura, da comunicación e do deporte. Arelo unha Universidade responsable nas súas políticas sociais corporativas. Responsable tamén medioambientalmente.

E quero unha Universidade aberta, democrática e participativa, escola de democracia e de participación. Berce de cidadáns e cidadás comprometidos coa defensa radical dos dereitos fundamentais. En particular, da liberdade de expresión e pensamento. E na que defendamos a igualdade por mor de sexo-xénero, para que quizáis nosos bisnetos poidan enxergar unha sociedade igualitaria. Igualitaria tamén coas minorías, coas persoas discapacitadas e coas xentes económicamente desfavorecidas.

Pido o voso voto, en suma, para dirixir a Universidade estes catro anos decisivos. Para superar os nosos retos e as nosas debilidades, tan recoñecidas unánimemente en todos os indicadores públicos. Desde a humildade, non desde a autocomplacencia. Pero con ambición no noso futuro. Quero mandar unha mensaxe portadora de esperanza, porque o futuro é noso. Da xente que traballa, moitas veces no máis absoluto desleixo e falto do recoñecemento e agarimo por parte da súa propia institución.

Porque, toda a nosa xente paga a pena, vota, con +KBZA.

Por unha Nova Universidade.

Grazas pola vosa confianza. Estou certo de que as urnas se inzarán de votos de cambio.

Jaime Cabeza

Peche de campaña

NOVONEYRA

A personalidade de Uxío Novoneyra, logo xa do décimo cabodano do seu pasamento, é toda unha paráfrase do día tan especial que se viviu hoxe en Galicia. Un día das letras distinto, moi afastado do espírito fundacional do centenario da publicación de Cantares Gallegos. Terra e lingua simbolizadas nunca mellor que hoxe na figura do poeta do Courel.

Morreu o home, pero emerxeu o símbolo. A Galicia dos devanceiros que xacen na longa ringleira de camposantos que van desde a súa terra ata Compostela e que nos esixen manter o facho da nosa identidade. Do noso pobo que, alén doutras diferencias, ten lingua e terra. A terra dos eidos que os labregos traballaron arreo. E da lingua que defenderon coa fala, súa e nosa.

Hoxe non estiven en Compostela. Porque hai prioridades nun mundo de pequenas renuncias. Quizáis porque a miña paixón militante é baixa nunha conxuntura na que un ten que escoller sempre entre un modelo de sociedade e un modelo de nación. Porén, un ten que conter as bágoas diante do testemuño da súa vida, a de Novoneyra. Para el todo foi coherencia, no sentimento social e nacional, no seu mundo dialéctico.

Con seguridade, en poucos anos lembraremos nun 17 de maio ao outro gran bardo galego, Manuel María. As dúas almas xemelgas que deixaron  un inmenso baleiro no noso mundo poético. Que daquela o 17 maio sexa menos reivindicativo será sinal de esperanza. De que algo mudou para ben. Polo de agora, Novoneyra é un símbolo da loita pola nosa lingua. Hoxe e sempre. Nos eidos e nos fogares nos que existirá para sempre.

¡QUE VIENE EL COCO!

Quen non sufriu de neno a ameaza destes mostros infantís que nos causaban pesadelos? O coco non viña, pero existía desde logo nos nosos soños.

Esta imaxe é a que mellor pode reflectir a campaña de intoxicación que está sucedendo nestes últimos días ao redor da nosa candidatura e impulsada por xente da que non cabe dubidar que intereses defende. Eu non teño capacidade física de saír ao paso de tanto infundio como está  a chover. Que se imos suprimir o programa de xubilacións anticipadas, que se imos pechar os mestrados profesionalizantes de Enxeñería Industrial, que se vamos suprimir certos servizos deportivos…Cantos haberá que eu non saiba!

Polo tanto, á comunidade universitaria lle teño que dicir, como xente adulta, que o coco non existe. Que o venres vai emerxer un goberno de Nova Universidade que ten un programa dabondo público no que non hai páxinas segredas e que vai despexar esta mesta néboa de falsidades. Que Nova Universidade ten unha folla de rota clara que xa fixo pública.

En particular, ao alumnado, quero dicirlle que vote masivamente. Eles pretenden condicionar o voto do seu público máis cautivo con imputacións que se desmontan por si mesmas. Pero hai unha inxente maioría lonxe do seu control que ten que votar cambio, por unha Universidade máis limpa e transparente.

E, á nosa militancia: que non caiades na tentación de respostar coas mesmas prácticas. A lexitimidade dun goberno ten que ser, por riba doutras consideracións, ética. A verdade é o único camñno para vencermos. Porque somos mellores, tamén nas nosas actitudes de campaña.

entrevista en "A Peneira" (na páxina nº16)

Encontro co estudantado Pontevedra

Universidade sen política

DEBATE ESTUDANTES. VÍDEOS

Parte 1


Parte 2



Parte 3

Parte 4

Parte 5

Parte 6

Parte 7

ENTREVISTA HOXE EN A NOSA TERRA

recortes 14.05

Entrevista Duvi

enlace á información

Os que non lles gustou o vídeo da "amante de Tano" son "pouco intelixentes" según...

O decano de Belas Artes e candidato á vicerreitoría de Estudantes. Sen comentarios sobre esta afirmación.

os alumnos de Publicidade negan a súa vinculación co vídeo da "amante de Tano"

VALLAS DE CAMPAÑA

recortes despois do debate para estudantes

DEBATE DE ESTUDANTADO

Hoxe celebramos o debate organizado polos Comités. Quero felicitar públicamente ao moderador, Iago Varela, que exerceu o seu labor con rigor. E agradecerlle á xente que asistiu ao acto a súa actitude. Coido que de novo asistimos a un exercicio de democracia moi aconsellable nos tempos que corren. O formato foi diferente a encontros anteriores, e bastante acaído para o caso do estudantado.


Cada un pode xulgar o que escoitou. Eu, desde logo, son o menos indicado para facer valoracións de conxunto. Simplemente, quixen reflectir as liñas mestras dun programa longamente debatido con asociacións e delegacións de alumnas/os. No caso dos Comités, os seus obxectivos programáticos atoparon eco na miña primeira intervención para logo, entrar na quenda de réplica e nas preguntas do auditorio.

Quero salientar en particular as preguntas que nos fixo o auditorio, porque reflicten problemas reais: déficits nos cursos de maiores, problemas de adaptación do grao, descoito cara aos egresados de Ciencias do Mar, insuficiencias na titulación de Traducción e Interpretación, incertidumes dos estudantes de diplomaturas…O feito de descoñecermos os que debatíamos o contido das preguntas deu, desde logo, máis vivacidade ao acto.

Logo están as cuestións más programáticas. Penso que quedou clara a nosa aposta por unha universidade pública, democrática, galega e de calidade. E penso, ademáis, que a proposta de Nova Universidade vai supor un empurrón a moitas iniciativas que, polo ben do alumndo, hai moito tempo que tiñan que estar desenvolvidas.

DEBATE ORGANIZADO POR COMITÉS

Esta mañá durante a celebración do debate organizado por asociación de estudantes "Comités"
Foto de Digna Besadío (descargada do DUVI)
enlace noticia

O DÍA DE EUROPA

Xa hai 60 anos da declaración de Robert Schuman! Se hoxe vivise, tería un forte desacougo polas tensións que ten a idea de Europa e pola miopía duns xefes de goberno sen a amplitude de miras necesaria como para avanzar decisivamente na integración europea.

Hoxendía, cando moitos dos gobernantes do Leste de Europa conciben a Unión como un mercado para os seus bens e servizos e como un dos caladoiros financieiros nos que obter uns fondos para o seu desenvolvemento –como foi o caso do tráxicamente finado L. Kaczynski ou é o do presidente checo V. Klaus-, é certo que os seus homónimos occidentais tampouco lle queren mellor ás políticas máis desenvolvidas para artellar o vello soño europeo. A hostilidade de Merkel e de Sarkozy cara á integración de Turquía é un exemplo sobranceiro da pouca xenerosidade coa que hoxe se vive dito soño.

Recén rematado o informe de sabios presidido por F. González, as súas conclusións, mais que pesimistas, son unha folla de rota para adoptar opcións estratéxicas de futuro. Desde logo, algúns quixéramos un prantexamento máis social. Pero sen dúbida os principais problemas son institucionais. Non tanto do aparello normativo canto da confianza nas propias institucións. O mellor reflexo é o moi baixo perfil que lles deron aos novos cargos as personalidades dos cadanséus titulares –Van Rompuy e C. Ashton-.

Con todo, a entrada en vigor do Tratado de Lisboa o 1 decembro 2009 afortalou algo o marco xurídico. Cando xa pasou o Ecuador da presidencia do Reino de España un pensa que a febleza das decisións deste semestre tería sido maior cos vellos Tratados. Falando de Europa, sempre queda o pequeno consolo de que, paseniñamente, pero algo se avanza.

Neste contexto, habería que espallar na Universidade de Vigo algo máis de adhesión e complicidade cos procesos de integración europea. E reparar en que a nosa posición ten que ser máis interactiva e de pertenza. Os proxectos europeos son unha das nosas grandes asignaturas pendentes, por máis que algo se ten avanzado nos últimos anos. E, desde logo, a mobilidade de estudantes e PDI. Que nos catro anos seguintes obteñamos resultados moito mellores nestas estratexias vai ser unha das fundamentais varas de medir o progreso da nosa institución.

As mesmas promesas do 2006

View more documents from guestf7b28f5.

Recortes prensa

ELECCIÓNS NO REINO UNIDO, LIBERAIS E CONSERVADORES

Case foi unha sorpresa que Nick Clegg non obtivese mellor resultado electoral, logo da súa campaña e dos debates que mantivo con Cameron e con Brown. A min non me sorprendeu. De feito, se ao final se coaliga cos tories, como semella que vai suceder, non penso que vaia deixar unha pegada moi forte na orientación do goberno.

Non vou falar do sistema electoral inglés, tradicional e bipartidista, non. Vou falar do pensamento ideolóxico do Conservative Party. Na súa mensaxe, o liberalismo económico radical e ortodoxo fai que o espazo dos liberais se reduza en moitísimo. Os tories mesturan un tradicionalismo social moi forte e un agarimo ideolóxico ás súas tradicións, e, ao mesmo tempo, unha fe absoluta nas leis do mercado.

Eu lle recomendo á xente un libro do 1990, Legislating for conflict, de Auerbach. Neste libro se fai análise do paralelismo entre as propostas teóricas de F. Hayek no seu libro Law, Liberty and Legislation e a praxe política do gabinete de Mrs. Thatcher. Unha praxe orientada a varrer o intervencionismo estatal en todos os eidos da vida, froito, como dixen, das súas conviccións liberais.

Hai unha película moi coñecida, Full Monty, que reflicte o ambiente moi pobre da bisbarra de Sheffield e o desmantelamento dos servizos de emprego, froito destas orientacións tan desprotectoras do goberno Thatcher. Logo veu o seu epígono, Major, que protagonizou as máis tristes esceas do desapego inglés ao proceso de constitución da Unión Europea.

Neste contexto, que o Labour Party deixe o goberno con toda probabilidade prantexa certas dúbidas. Non tanto a da pouca adhesión dos tories á Unión Europea, cuestión ben coñecida e que desde logo vai lastrar o desenvolvemento das políticas de integración. Pero si de derrubo do tecido de protección social que desde 1997 foi construíndo o gabinete primeiro de Mr. Blair e logo de Mr. Brown.

É un lugar común falar, desde que Blair abriu a “Terceira Vía” do New Labour, da pouca convicción de esquerdas do Labour Party. Probablemente, algo de razón haxa nesta liña de opinión. Sempre o Reino Unido foi o Estado europeo menos regulado. Porén, o seu labor vai ser máis recoñecido cando comece, probablemente, ese proceso de derrubamento que aventa un goberno tory. Sen dúbida, nen Blair nen Brown foron gobernantes da altura intelectual e moral de H. Wilson. Pero son, a fin de contas, laboristas.

A linguaxe dos tecnócratas do mercado é engaiolante- É unha mágoa que moita xente se deixe seducir por ela e, mais ceder nos seus principios, se autodefina aínda así como “progresista”. Ese adxetivo que, manoseado, deixou de dicir algo xa hai moitos anos. Deus nos protexa dalgúns progresistas!

alumnos vigo

ALUMNOS DEREITO ECONÓMICO CON JAIME
Sheila, Diego e Gerardo

ALUMNOS VIGO (Ángel, Kolo, Jorge, María, Sandra, Iria, Lucas, Melca, Zhong e Martín)

 

ALUMNOS DE FILOLOXÍA E TRADUCCIÓN CON INMA

Zhong, Jorge, Lucas, Inma e Martín (foto esquerda)

ALUMNOS DE INDUSTRIAIS CON ALEJANDRO e ALFONSO

Jorge e Kolo (foto dereita)

ALUMNAS QUÍMICAS (Melca, Iria, Aida e Isabel)